Wyrokiem z 22 marca 2022 r. NSA oddalił skargę kasacyjną organu podatkowego, przyznając jednocześnie rację skarżącej gminie i sądowi I instancji w zakresie prawa do zastosowania prewspółczynnika indywidualnego dla działalności sportowo-rekreacyjnej. Przypomnijmy, że prewspółczynnik służy do ustalenia jaka kwota podatku VAT od zakupionych towarów i usług przypada na czynności wykonywane w ramach działalności gospodarczej, gdy przeznaczone są na działalność gospodarczą i inne cele.
We wniosku o interpretację gmina zwróciła się z pytaniami o: 1) opodatkowanie usług świadczonych przy wykorzystaniu parku wodnego prowadzonego przez zakład budżetowy, 2) brak obowiązku opodatkowania tzw. czynności wewnętrznych (wykorzystywania pływalni na cele oświatowe), 3) możliwość odliczania podatku VAT od zakupów inwestycyjnych dotyczących budynku parku wodnego i zakupów związanych z jego bieżącym utrzymaniem.
W stanie faktycznym sprawy chodziło o budynek parku wodnego, w skład którego wchodził kompleks basenowy (w tym sauna i jacuzzi) oraz część hotelowa z salą konferencyjną, kręgielnią, bilardem, siłownią i salą dla dzieci. Część hotelowa wraz z salą konferencyjną, siłownia, kręgielnia, bilard i sala zabaw dla dzieci są udostępniane wyłącznie odpłatnie. Kompleks basenowy natomiast jest wykorzystywany komercyjnie i na cele oświatowe. Gmina opracowała proporcję powierzchniowo-godzinową.
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zgodził się z gminą stwierdzając, że usługi o charakterze komercyjnym są opodatkowane, zaś wykorzystywanie na cele oświatowe nie generuje opodatkowania. DKIS nie zgodził się natomiast na odliczanie podatku VAT prewspółczynnikiem opracowanym przez gminę, wskazując jednocześnie, że prawo do odliczenia jej przysługuje w oparciu o proporcję uregulowaną w Rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie uwzględnił skargę gminy na tę interpretację. Zdaniem Sądu proporcja gminy opiera się na jednoznacznych i jasnych kryteriach. W jego ocenie organ podatkowy nie wykazał, że sposób określenia proporcji opracowany przez gminę nie jest bardziej reprezentatywny, niż ten wskazany w rozporządzeniu. Zdaniem Sądu DKIS jedynie w sposób lakoniczny stwierdził, że zaproponowana metoda nie jest właściwa. Sąd przypomniał, że metoda z rozporządzenia opera się na założeniu o zasadniczo „niegospodarczym” charakterze działalności podejmowanej przez jednostkę samorządu terytorialnego. Tymczasem, w przypadku działalności zakładu budżetowego mamy do czynienia z sytuacją zasadniczo odmienną od powyżej zakładanej. Specyfika tego rodzaju działalności przejawia się w odwrotnej proporcji czynności opodatkowanych w stosunku do niepodlegających VAT. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie rozpatrując 22 marca 2022 roku skargę kasacyjną organu podatkowego (sprawa I FSK 2324/18) utrzymał zaskarżony w wyrok w mocy. Na uzasadnienie wyroku NSA jeszcze czekamy.
Do tej pory większość pozytywnie rozpatrzonych spraw dotyczyła zasadniczo działalności wodociągowo-kanalizacyjnej prowadzonej przez jednostki organizacyjne gminy, gdzie pod wpływem orzeczeń organy podatkowe zaczęły przychylać się do indywidualnych metod odliczania podatku VAT. Ten wyrok daje szansę na zmianę podejścia również w kwestii działalności sportowo-rekreacyjnej. Trzeba mieć jednak na względzie, że opracowanie metody, która będzie obiektywnie odzwierciedlać kwotę podatku przypadającą na działalność gospodarczą wymaga dokładnego i całościowego przeanalizowania konkretnej sytuacji. Nie można wprost powoływać się na powyższy wyrok, gdyż odnosi się on wyłącznie do tego, konkretnego stanu faktycznego. Dla oceny prawidłowości przyjętej metody istotne są wszystkie okoliczności i zaproponowany w ich kontekście sposób kalkulacji.
Paweł Czaplicki
Kancelaria Wyrzykowscy